कथा क्र.173
शंकर आई-वडिलांचा एकुलता एक पुत्र होता. तो आज्ञाधारक, गुणी होता. आई जेव्‍हा
मंदिरात जात असे. तेव्‍हा शंकराचे मन आनंदून जात असे. एके दिवशी शंकरने आईकडे संन्‍यास
घेण्‍याची इच्‍छा व्‍यक्त केली. आई म्‍हणाली,'' तू माझा एकुलता एक मुलगा आहेस. तुला मी कोठेही जाऊ
देणार नाही.'' शंकरने आईला समजावण्‍यास
बराच प्रयत्‍न केला. परंतु तिचे ऐकले नाही. एकदा ते दोघे नदीवर स्‍नान करण्‍यास गेले. शंकर पाण्‍यात उतरताच एका
मगरीने त्‍याचा पाय धरला. तो ओरडू लागला त्‍याचे ओरडणे ऐकून आई तेथे धावली, पण ती एकटी मगरीचा सामना
कसा करणार? तिने लोकांना बोलावले, लोक येण्‍यापूर्वीच शंकर
तिला म्‍हणाला,'' आई मी आता मरतो आहे किमान
मरताना तरी मला संन्‍यास घेऊ दे.'' शेवटी मन घट्ट करून तिने शंकरला संन्‍यासी होण्‍याची परवानगी दिली. याचवेळी
मगरीच्‍या तोंडातून त्‍याचा पाय सुटला. त्‍या आनंदाच्‍या भरात आईच्‍या डोळयातून
अश्रू ओघळले, मुलाच्‍या आनंदाचे कारण
दुसरेच होते. त्‍याला संन्‍यास घेण्‍याची परवानगी आईने दिली होती. हेच शंकर पुढे
आदि शंकराचार्य बनले
______________वर्तमानपत्रातून संग्रहित _______________
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा