फेसबुक.कॉम/मराठी बोधकथा
कथा क्र.२४७
एक लोककथा आहे. एका राजाकडे विशाल राज्‍य आणि अगणित संपत्ती होती. अचानक राजाला एका आजाराने घेरले. दूरदूरवरून वैद्य, हकीम बोलावण्‍यात आले पण कुणाचीच मात्रा चालली नाही. त्‍यावेळी भारतातून महादेव नावाचा एक वैद्य तेथे गेला. त्‍याने राजाची प्रकृती तपासली व तो म्‍हणाला की महाराज, मी तुम्‍हाला एका महिन्‍यात बरे करतो. राजाने त्‍याचे म्‍हणणे ऐकले व त्‍याच्‍या उपचारपद्धतीचा वापर करून औषधे घेण्‍यास सुरुवात केली. काही दिवसातच राजा ठणठणीत बरा झाला. प्रसन्‍न होऊन राजाने त्‍याला राजवैद्य म्‍हणून नेमले. राजा आणि वैद्य यांच्‍यातील स्‍नेहसंबंध वाढत चालले. प्रधानास ते बघवले नाही त्‍याने राजाला महादेव हा भारताचा गुप्तहेर असल्‍याचे समजावून व पटवून दिले. राजाही हलक्‍या कानाचा होता. त्‍याने प्रधानाच्‍या बोलण्‍यात येऊन राजवैद्याला मृत्‍युदंड ठोठावला. फाशी दिले जाण्‍यापूर्वी महादेवने राजाला एक पुस्‍तक भेट दिले व सांगितले, ''महाराज या पुस्‍तकात शंभर वर्षे व त्‍यापुढे कसे जगायचे याबद्दल काही उपाय दिले आहेत. ते माझ्याकडून आपल्‍यासाठी शेवटची भेट म्‍हणून समजा'' राजाला वाटले याची शेवटची इच्‍छा म्‍हणून त्‍याने ते पुस्‍तक उघडून पाहिले तर पहिले पान कोरे होते. राजाचे पुस्‍तक पाहणे चालू असताना मात्र फाशी थांबविली गेली होती. महादेव फाशीच्‍या तक्‍तावरून राजाचे पुस्‍तक उघडणे पाहत होता. पहिले पान कोरे असेल म्‍हणून राजाने दुसरे पान उघडण्‍याचा प्रयत्न केला पण बरेच दिवसात जर पुस्‍तक उघडले नाही तर पाने घट्ट चिकटून बसतात तशी सर्वच पाने चिकटून बसली होती.(मराठी बोधकथा) राजाने मग बोटाला थुंकी लावून पाने उघडण्‍याचा प्रयत्न केला पण काहीच क्षणात राजाला चक्कर येऊ लागल्‍याचे जाणवले व काही बोलण्‍याच्‍या प्रयत्‍नात असतानाच त्‍याच्‍या तोंडातून फेस येऊन राजा त्‍याच्‍या सिंहासनावरच मृत्‍यू पडला. कारण महादेवने भेट दिलेले पुस्‍तक हे साधेसुधे नव्‍हते तर त्‍याच्‍या प्रत्‍येक पानावर जहाल विष लावले होते व राजाने बोटाला थुंकी लावून पान उलटण्‍याच्‍या नादात ते जहाल विष आपल्‍या जिभेवर ठेवून स्‍वत:चे मरण स्‍व:च्‍या हाताने ओढावून घेतले होते. त्‍यानंतर महादेवलाही फाशी देण्‍यात आली.
तात्‍पर्य : मोठ्या पदावर असणा-या माणसांनी शक्यतो हाताखालच्‍या माणसांची योग्‍य पारख करून मगच निर्णय घ्‍यावेत/ नि:पक्ष न्‍यायदान हे सर्व घटनांचे पैलू तपासूनच होऊ शकते.
वर्तमानपत्रातून संग्रहित
मराठी बोधकथा
कथा क्र.२४७
एक लोककथा आहे. एका राजाकडे विशाल राज्‍य आणि अगणित संपत्ती होती. अचानक राजाला एका आजाराने घेरले. दूरदूरवरून वैद्य, हकीम बोलावण्‍यात आले पण कुणाचीच मात्रा चालली नाही. त्‍यावेळी भारतातून महादेव नावाचा एक वैद्य तेथे गेला. त्‍याने राजाची प्रकृती तपासली व तो म्‍हणाला की महाराज, मी तुम्‍हाला एका महिन्‍यात बरे करतो. राजाने त्‍याचे म्‍हणणे ऐकले व त्‍याच्‍या उपचारपद्धतीचा वापर करून औषधे घेण्‍यास सुरुवात केली. काही दिवसातच राजा ठणठणीत बरा झाला. प्रसन्‍न होऊन राजाने त्‍याला राजवैद्य म्‍हणून नेमले. राजा आणि वैद्य यांच्‍यातील स्‍नेहसंबंध वाढत चालले. प्रधानास ते बघवले नाही त्‍याने राजाला महादेव हा भारताचा गुप्तहेर असल्‍याचे समजावून व पटवून दिले. राजाही हलक्‍या कानाचा होता. त्‍याने प्रधानाच्‍या बोलण्‍यात येऊन राजवैद्याला मृत्‍युदंड ठोठावला. फाशी दिले जाण्‍यापूर्वी महादेवने राजाला एक पुस्‍तक भेट दिले व सांगितले, ''महाराज या पुस्‍तकात शंभर वर्षे व त्‍यापुढे कसे जगायचे याबद्दल काही उपाय दिले आहेत. ते माझ्याकडून आपल्‍यासाठी शेवटची भेट म्‍हणून समजा'' राजाला वाटले याची शेवटची इच्‍छा म्‍हणून त्‍याने ते पुस्‍तक उघडून पाहिले तर पहिले पान कोरे होते. राजाचे पुस्‍तक पाहणे चालू असताना मात्र फाशी थांबविली गेली होती. महादेव फाशीच्‍या तक्‍तावरून राजाचे पुस्‍तक उघडणे पाहत होता. पहिले पान कोरे असेल म्‍हणून राजाने दुसरे पान उघडण्‍याचा प्रयत्न केला पण बरेच दिवसात जर पुस्‍तक उघडले नाही तर पाने घट्ट चिकटून बसतात तशी सर्वच पाने चिकटून बसली होती.(मराठी बोधकथा) राजाने मग बोटाला थुंकी लावून पाने उघडण्‍याचा प्रयत्न केला पण काहीच क्षणात राजाला चक्कर येऊ लागल्‍याचे जाणवले व काही बोलण्‍याच्‍या प्रयत्‍नात असतानाच त्‍याच्‍या तोंडातून फेस येऊन राजा त्‍याच्‍या सिंहासनावरच मृत्‍यू पडला. कारण महादेवने भेट दिलेले पुस्‍तक हे साधेसुधे नव्‍हते तर त्‍याच्‍या प्रत्‍येक पानावर जहाल विष लावले होते व राजाने बोटाला थुंकी लावून पान उलटण्‍याच्‍या नादात ते जहाल विष आपल्‍या जिभेवर ठेवून स्‍वत:चे मरण स्‍व:च्‍या हाताने ओढावून घेतले होते. त्‍यानंतर महादेवलाही फाशी देण्‍यात आली.
तात्‍पर्य : मोठ्या पदावर असणा-या माणसांनी शक्यतो हाताखालच्‍या माणसांची योग्‍य पारख करून मगच निर्णय घ्‍यावेत/ नि:पक्ष न्‍यायदान हे सर्व घटनांचे पैलू तपासूनच होऊ शकते.
वर्तमानपत्रातून संग्रहित
मराठी बोधकथा
